Hikayemiz

“O kasabanın insanları ön bahçeleri ile çok ilgilenirlerdi. Misafirlerini orada ağırlar, yemeklerini orada yerlerdi. Ta ki kasabaya yeni gelen ilginç komşuları ile tanışana dek.

Komşuları güler yüzlü sıcak bir kadındı. Evinin ön bahçesine olduğu kadar, arka bahçesine de özen gösteriyordu. Hatta gelen ziyaretçilerinin bir kısmını arka bahçesinde konuk ediyordu. Kadının arka bahçesinin güzelliği dilden dile yayıldı kasabada…

Evlerinin arka bahçelerini elden geçirme fikri kasabalılar arasında ağızdan ağıza yayıldı. Herkes bundan bahsetmeye başladı ve çok geçmeden işe koyuldular. Arka bahçelerine girenler önce şaşırdı, sonra duygulandı, sonra hemen işe başladı. Bazen eski günlerden kalma eşyaların onları sarmalayıveren anıları; bazen oraya düşüvermiş bir meyve çekirdeğinden yetişerek kocaman olmuş ağaçlar; bazen de daha önce hiç görmedikleri muhteşem güzellikteki yabani çiçekler ve hiç tanımadıkları bitkiler sürpriz misafirler gibi çıkıvermişti karşılarına. Sanki yıllarca onlardan saklanmış olan parçalarıyla buluşuvermişlerdi arkabahçelerinde.

Bir yandan çalışırken, bir yandan da arka bahçelerinde buldukları şeylerle acı tatlı eski anılarını hatırladılar. Bazı eşyalar eskiydi, bir sebepten atılıvermişti ama anılarla dolu idi. Birbirlerine eski eşyalarına dair hikayeler anlatmaya başladılar. Daha önce farkına varmadıkları yeni şeyleri heyecanla paylaştılar. Yepyeni duygular hissettiler, yeni şeyler fark ettiler ve keşfettiler. Kimi zaman ağladılar, kimi zaman güldüler, bazen yoruldular, bazen enerjiyle doldular…

Sonunda bahçelerini yeni bir düzene soktular. Eski anılarla dolu atık eşyalarını en güzel köşelere yerleştirdiler. Kullanılır hale getirdiler. Arkabahçelerinde konuk ettikleri dostlarına eski hikayelerini tekrar tekrar anlattılar. Geleceğe dair umutlarından söz ettiler. Hikayelerinin devamını yazmaya başladılar.

Kasaba eski ve yeni hikayelerle yankılandı. Kasabanın adı “Arkabahçe” oldu. Sonunda bahçeler de dönüştü, yenilendi; kasabalılar da…”